Znajdziesz tu odpowiedzi na najczęstsze pytania i problemy, z którymi pracuję z moimi Pacjentami

aburzenie obsesyjno-kompulsyjne lub obsesyjno-kompulsywne (OCD) wiąże się z lękiem, który wywołuje niepożądane, natrętne myśli i niepokojące wyobrażenia. Towarzyszą temu zachowania, które mają charakter przymusu. Celem tych zachowań jest neutralizacja obsesyjnych myśli. Zaburzenie to znane jest również pod nazwami: nerwica natręctw, zespół anankastyczny, nerwica anankastyczna.Człowiek dotknięty zaburzeniem obsesyjno-kompulsyjnym bardzo się czegoś boi i od tego strachu wszystko się zaczyna. Obawy dotyczą najczęściej zdrowia i zarazków („wszędzie są bakterie, zarażę się, jeżeli dotknę czegokolwiek w sklepie lub tramwaju”), pieniędzy („zbankrutuję”), a także bezpieczeństwa najbliższych. Zdarzają się także obsesyjne, budzące przerażenie myśli o zrobieniu komuś czegoś złego. Lęk jest tak silny, że Pacjent zaczyna zastanawiać się, co może zrobić, by go ukoić i zminimalizować ryzyko, że wydarzy się to, co tak strasznie go przeraża. Objawy te uporczywie nawracają, stając się źródłem poważnego dyskomfortu i znacząco utrudniają codzienne funkcjonowanie. Osoba dotknięta OCD może doświadczać jedynie myśli natrętnych, jedynie czynności przymusowych lub jednych i drugich równocześnie. Najczęściej występujące obsesje dotyczą m.in.:* brudu („ubrudziłem się dotykając klamki”),* wątpliwości („czy zamknąłem drzwi?”),* potrzeby symetrii („książki muszą leżeć równo”),* agresji („a jeśli kogoś

Emocje nadają naszemu życiu koloryt i czasami sprawiają (a przynajmniej tak nam się wydaje), że wszystko komplikują, uwierają nas i sprawiają, że już nic nie rozumiemy i nad niczym nie panujemy.Emocji jest wiele, a wśród nich między innymi: radość, smutek, strach, złość, zaskoczenie, wstręt, wstyd, dumę, zażenowanie, podniecenie. Emocje to stany intencjonalne. Oznacza to, że ujawniają się w kontekście wystąpienia jakiegoś zjawiska, osoby, obiektu (prawdziwego lub, co ważne, wyobrażonego). Emocja ma czynnik wartościujący – zaraz dokładamy ocenę – złe lub dobre. Choć w rzeczywistości emocje nie są ani dobre, ani złe. Po prostu ujawniają się jako konsekwencja naszych potrzeb, myślenia, przekonań, wartości. Co ważne emocje są krótkotrwałe. Choć emocje związane są z naszą psychiką, to wpływają również w sposób znaczący na nasze ciało w postaci np. spłyconego oddechu, szybszego bicia serca czy nerwobóli. Jedną z najważniejszych rzeczy, które trzeba zrozumieć jest fakt, że wszystkie emocje są tak samo ważne. Każde odczuwanie emocji stanowi dla nas komunikat od naszego organizmu. Negatywne emocje informują nas o tym, że coś nam przeszkadza i jest sprzeczne z naszym ogólnym odczuwaniem świata. To właśnie dzięki odczuwaniu tych emocji, dostajemy sygnał do działania, by wpłynąć i zmienić sytuację, która nam

Poczucie własnej wartości jest jednym z najważniejszych składników rozwoju osobistego i dobrego samopoczucia emocjonalnego każdego człowieka. Poziom samooceny może zmieniać się w ciągu życia i być uzależniony od różnych sytuacji. Pomimo tego, że pojęcie niskiej samooceny jest często bagatelizowane, jej skutki mogą w znacznym stopniu wpływać na obniżenie dobrostanu. Niskie poczucie własnej wartości może stanowić czynnik ryzyka wystąpienia depresji, zaburzeń lękowych oraz tendencji samobójczych czy zachowań autodestrukcyjnych. Dlatego trzeba zwracać uwagę na objawy, które wskazują, że nie kochasz siebie tak bardzo, jak na to zasługujesz. Objawy niskiej samooceny:* wycofanie, nieśmiałość, lęk przed zmianą, doszukiwanie się winy we własnym zachowaniu,* pesymizm, nadwrażliwość na krytykę, perseweratywność (długie przeżywanie sytuacji stresowej),* brak wiary we własne siły,* oczekiwanie negatywnych konsekwencji własnych działań,* lęk przed wystąpieniami publicznymi,* problemy z podejmowaniem decyzji, brak motywacji do działania,* nieśmiałość i niechęć do wchodzenia w interakcje społeczne,* ciągłe poczucie winy oraz wstydu,* złość i zdenerwowanie w reakcji na krytykę,* wysokie wymagania wobec siebie,* nadmierny perfekcjonizm, chęć wyręczania innych osób,* ciągła chęć dopasowywania się do oczekiwań innych ludzi. Jak poradzić sobie z niską samooceną?Życie z obniżonym poczuciem własnej wartości nie jest łatwe, dlatego tak wiele

Uzależnienia wśród dzieci i młodzieży to niezwykle złożony problem, który z roku na rok narasta i przyjmuje różne formy. Ponadto w okresie dojrzewania pojawiają się dodatkowe trudności w interpretacji zachowań nastolatka. Uzależnienie u dzieci i młodzieży może rozwijać się po cichu i wynikać z rozmaitych przyczyn. To, czy w porę je rozpoznamy zależy w dużej mierze od rodziców. Dlatego niezwykle ważna jest czujność, a także minimalizowanie zagrożenia. Każde dziecko jest w jakimś stopniu narażone na kontakt z używkami, podobnie jak i dorośli. Trzeba zatem zadać sobie pytanie: czy moje dziecko jest świadome zagrożeń, czy czuje się bezpieczne w swoim otoczeniu, czy posiada niezbędną wiedzę, czy jest wystarczająco asertywne, aby w trosce i szacunku do siebie powiedzieć pokusom lub presji: „nie”? Czynniki i sytuacje zwiększające prawdopodobieństwo sięgania po używki przez młodzież oraz te minimalizujące zagrożenie. Relacje dziecka z otoczeniem mają ogromne znaczenie. Wśród czynników ryzyka znajdziemy: brak nadzoru rodzicielskiego, słabe przywiązanie dziecka do rodziców, brak zaufania do dorosłych czy też uzależnienia w bliskim otoczeniu i trudne warunki życia np. zaniedbanie w domu. Na minimalizowanie zagrożenia ma natomiast wpływ: wsparcie rodziców i silne więzi rodzinne, obecność w życiu młodej osoby dobrych wzorców, mentorów i stabilne środowisko domowe. Profilaktyka uzależnień Profilaktyka uzależnień zaczyna

Decyzja o rozpoczęciu psychoterapii nie jest prosta i często, całkowicie niepotrzebnie, wiąże się ze strachem. Jest to głównie lęk przed nieznanym, wywołany nieznajomością zasad, jakie obowiązują w trakcie spotkań z terapeutą. Dziś w kilku słowach przybliżę Ci, czego możesz się spodziewać po spotkaniach z psychologiem oraz co powinieneś wiedzieć, zanim wybierzesz się na pierwszą wizytę. Po pierwsze, psycholog rozpoczynając pracę z Tobą musi na początku zadbać o to, byś poczuł (poczuła) się komfortowo i bezpiecznie w trakcie sesji psychoterapeutycznych. Będzie o to zabiegał nie tylko dlatego, że ma do Ciebie szacunek, ale również dlatego, że tylko Twoje zaufanie i wiara w sens psychoterapii spowodują, że się otworzysz i będziesz chciał (chciała) pracować nad sobą. W jakimkolwiek momencie terapii poczujesz niepokój lub opór, by zrobić coś co zaproponował terapeuta, to w każdej chwili masz możliwość powiedzenia: „stop, nie chcę tam dalej iść” albo „mam wątpliwości czy chcę to zrobić”. Obowiązkiem psychologa jest zatrzymać się wtedy, jak również zareagować na Twoje sygnały niewerbalne, gdy czujesz wątpliwość lub niechęć. Po drugie psycholog będzie starał się stworzyć atmosferę akceptacji. Chodzi o to, by cokolwiek powiesz, cokolwiek czujesz lub kimkolwiek jesteś było przyjęte takie, jakie jest. Tylko wtedy gdy poczujesz się akceptowany (akceptowana) masz chęć, by pokazać te części trudniejsze, które

Zasadnicza odpowiedź na pytanie: co może zmienić psychoterapia, jest zawsze taka sama: powinna w pierwszej kolejności zminimalizować wpływ lub pomóc pozbyć się z życia tego, co uniemożliwia danej osobie czerpanie z życia satysfakcji. W drugiej zaś zmienić jego sposób myślenia i zachowania tak, aby sam mógł sięgać po to, czego potrzebuje. U każdego człowieka korzyści i zmiany ze spotkań z psychologiem mogą przejawiać się nieco inaczej (każdy człowiek ma też inne potrzeby, a praca ukierunkowana jest na konkretny cel, który chce osiągnąć w terapii), ale istnieje kilka bardzo ważnych sfer życiowych, na które psychoterapia najczęściej ma duży, dobroczynny wpływ – i udowodniono to w badaniach. POCZUCIE WŁASNEJ WARTOŚCI Uważa się, że osiągnięcie trwałej satysfakcji z życia nie jest możliwe, jeśli człowiek nie uznaje siebie za wartość samą w sobie i nie ma w sobie podstawowego przekonania, że jest wystarczająco dobry takim, jakim jest, niezależnie od swoich osiągnięć, liczby przyjaciół czy cyfr na koncie. To jeden z podstawowych celów spotkań z psychologiem: pokazać człowiekowi, że już dziś – niezależnie od punktu w życiu, w jakim się znajduje – może spojrzeć na siebie w lustrze i powiedzieć sobie „jak dobrze, że jesteś”. Zaakceptowanie siebie i docenienie siebie jest niezbędne, aby mуc przyjrzeć