Pozytywne interwencje psychologiczne
IDEA POZYTYWNYCH INTERWENCJI PSYCHOLOGICZNYCH I PSYCHOLOGII POZYTYWNEJNadrzędny cel pozytywnych interwencji to podnoszenie poziomu subiektywnego dobrostanu czyli globalnej pozytywnej oceny życia, częstego doświadczania emocji pozytywnych, rzadkiego doświadczania emocji negatywnych poprzez wzbudzanie pozytywnych emocji, przekonań i zachowań. Wysoki poziom dobrostanu jest cenny sam w sobie ale sprzyja również realizacji innych wartości takich jak bliskie relacje międzyludzkie, zdrowie w wymiarze psycho-fizjologicznym i bezpieczeństwo materialne.Celem psychologii pozytywnej nie jest tylko wzmacnianie emocji pozytywnych ale również wspieranie optymalnej regulacji emocjonalnej w sytuacjach dla nas trudnych. Kluczem jest także budowanie zasobów do pozytywnego przewartościowania rzeczywistości tak aby każde wydarzenie życiowe mogło być optymalne i rozwijające. KLUCZOWE POZYTYWNE INTERWENCJE PSYCHOLOGICZNE1. Pogłębianie pozytywnych doświadczeń – działania, które pomagają regulować emocje poprzez maksymalne zwracaniu uwagi na pozytywne doświadczenia, docenianie ich znaczenia, pogłębianie i przedłużenie ich przeżywania poprzez np: wyobrażanie sobie przyszłych pozytywnych doświadczeń, szczegółowe odtwarzanie w pamięci pozytywnych wspomnień autobiograficznych, kapitalizacja pozytywnych emocji czy pisanie ekspresyjne.2. Rozwijanie optymizmu – działania, które zachęcają do tworzenia pozytywnej wizji przyszłości podnosząc subiektywny dobrostan.3. Wzmacnianie poczucia wdzięczności – czyli pozytywnej emocji mieszanej, która towarzyszy interakcjom społecznym. Polega na dostrzeżeniu i docenieniu osobistej korzyści, która pochodzi od innych lub źródeł bezosobowych takich jak np. los.4. Rozwijanie poczucia humoru – humor to jedna z kluczowych sił charakteru, która według badań ma niezwykłe znaczenie w budowaniu naszego dobrostanu i odporności psychicznej.Inne przebadane pod kątem skuteczności interwencje pozytywne to: rozwijanie życzliwości, wybaczanie oraz angażowanie sił synagnturowych czyli rozwijanie tych cech, które są mocną i dominującą stroną charakteru. W celu osiągnięcia najlepszych efektów w pielęgnowaniu w sobie pozytywnych emocji i w podnoszeniu swojego poziomu szczęścia zachęcam do samodzielnego zgłębienia tematu lub pod profesjonalną opieką psychologa.
SEN — zadbaj o odpowiednią jakość i długość snu
Dobrej jakości sen to podstawa naszego optymalnego funkcjonowania i dobrego samopoczucia Większość z nas potrzebuje od 7 do 8 godzin snu, jednak jest to kwestia bardzo indywidualna. Ważne jest, aby po przebudzeniu czuć się wypoczętym. Coraz częściej jednak mamy do czynienia z zaburzeniami snu, których przyczyną mogą być między innymi: reakcja na stres i zwiększające się wymagania dotyczące wydajności w pracy czy zbyt długi czas spędzany przed ekranami emitującymi niebieskie światło. Bezsenność w dzisiejszych czasach to jeden z najpoważniejszych problemów zdrowotnych. Może ona prowadzić do pogorszenia funkcji poznawczych, obniżenia odporności, zwiększenia ryzyka rozwoju nadciśnienia, często powoduje problemy żołądkowo-jelitowe i dolegliwości bólowe. Poza tym wpływa na zmniejszenie wydajności zawodowej, zwiększa ryzyko wystąpienia wypadków komunikacyjnych, pogarsza jakość życia oraz może prowadzić do zaburzeń psychicznych. Zaburzenia rytmów okołodobowych mogą być jedną z przyczyn wystąpienia depresji, dlatego tak ważne jest zadbanie o higienę snu poprawiającą jego jakość i zapobiegającą bezsenności. Zasady dobrego snu: ograniczaj czas spędzany w łóżku (nie jedz w łóżku, nie czytaj w nim i nie oglądaj filmów) prowadź regularny tryb życia, rano wstawaj zawsze o tej samej porze niezależnie od dnia tygodnia i ilości obowiązków unikaj ponad 20-minutowych drzemek w ciągu dnia pamiętaj o codziennej aktywności fizycznej nie pij wieczorem zbyt dużo płynów, unikaj kofeiny, nikotyny i alkoholu zjedz kolację 3 godziny przed snem i ewentualnie lekką przekąskę późnym wieczorem utrzymuj umiarkowaną temperaturę w sypialni postaraj się nie koncentrować na obawach związanych ze spodziewaną bezsennością „znowu nie zasnę, będę zmęczony” w przypadku utrzymujących się problemów ze snem zgłoś się do lekarza, by sprawdzić swój stan zdrowia. Jeśli Twoje problemy ze snem mogą być konsekwencją stresu, natrętnych myśli etc. – zgłoś się do psychologa, gdyż zdarza się, że jest to jeden z objawów depresji
Wypalenie zawodowe — czym jest i jak sobie z nim poradzić?
Czym jest syndrom wypalenia zawodowego?Syndrom wypalenia zawodowego to charakterystyczny dla tego stanu zespół psychicznych (emocjonalnych) i społecznych cech, powstałych wskutek długotrwałego stresu w miejscu pracy, wyczerpania psychicznego i fizycznego, związanego z wykonywaną pracą zawodową. O syndromie wypalenia zawodowego można mówić, gdy u osoby pracującej zauważa się jednocześnie trzy z wymienionych elementów:* emocjonalne wyczerpanie;* depersonalizacja;* subiektywne obniżenie oceny własnych dokonań.Czynniki ryzyka rozwinięcia wypalenia zawodowego to przede wszystkim duża presja czasu, brak opieki i wsparcia ze strony szefa lub lidera zespołu, brak jasności co do własnych obowiązków i swojej roli, a także niewłaściwe traktowanie i brak szacunku ze strony innych pracowników. Objawy wypalenia zawodowego:* obniżone zainteresowanie czynnościami wykonywanymi w pracy (niechęć do pracy, chroniczne zmęczenie);* ogólny spadek satysfakcji z wykonywanej pracy;* zaburzenia psychosomatyczne: zmęczenie fizyczne, bóle głowy, zespół jelita drażliwego;* obniżona wydajność (produktywność) i efektywność (w tym wyczerpanie fizyczne);* znudzenie i zniechęcenie pracą;* zdenerwowanie, rozdrażnienie, poirytowanie, wrogość w stosunku do innych osób (w tym kolegów z pracy, klientów, Pacjentów);* stałe napięcie psychofizyczne, lęki, problemy ze snem i bezsennością;* apatia, uczucie przemęczenia, depresja;* zmienność nastrojów i zachowań;* pesymizm, cynizm;* zaniżona samoocena (niskie poczucie własnej wartości). Leczenie wypalenia zawodowegoMimo, że termin „wypalenie” może sugerować coś stałego i nieodwracalnego, leczenie wypalenia zawodowego jest jak najbardziej możliwe. Zmiana warunków pracy na bardziej przyjazne pracownikowi może pomóc, czasem jednak konieczna jest zmiana stanowiska lub nawet zmiana całej pracy. Bardzo ważna jest także higiena pracy. Przy wypaleniu zawodowym warto zwrócić się o pomoc do psychologa, który pomoże nam odnaleźć przyczynę naszego złego samopoczucia, a także razem odnaleźć możliwe rozwiązania w tej konkretnej sytuacji. Dobrym sposobem na wypalenie zawodowe jest terapia.Obok wsparcia terapeutycznego, w uniknięciu wypalenia zawodowego pomocne jest praktykowanie technik antystresowych i poznawczych. W profilaktyce zdrowia psychicznego niezbędne jest zachowanie higieny – dobrostanu rozumianego jako balans między życiem prywatnym i zawodowym (Work-Life Balance), pielęgnowanie zainteresowań i pasji, a także regularna aktywność fizyczna (w tym aktywny wypoczynek). Drogą do uleczenia jest przewartościowanie dotychczasowego sposobu radzenia sobie z trudnościami oraz wyzwaniami. Poczucie bezradności i przemęczenia nierzadko związane jest z wygórowanymi ambicjami i perfekcjonizmem pracownika.
Współuzależnienie to utrwalony schemat postępowania w trudnej niszczącej i długotrwałej sytuacji związanej z patologicznymi zachowaniami osoby bliskiej
Uzależnienie (od alkoholu, narkotyków, hazardu, seksu) wywiera wpływ na życie nie tylko chorego, ale także jego najbliższych. Życie osoby uzależnionej kręci się wokół nałogowego zachowania, a życie osoby współuzależnionej kręci się wokół osoby uzależnionej, co w konsekwencji doprowadza o zapominaniu o własnych potrzebach. Osoby współuzależnione próbują wprowadzić zmiany zmierzające ich zdaniem do poprawy sytuacji, jednak niejednokrotnie to co robią pogorsza ją i ją utrwala. Postawa osób współuzależnionych zazwyczaj nie pomaga rozwiązać problemu uzależnienia w rodzinie, a wręcz przeciwnie niejednokrotnie podtrzymuje nieefektywne schematy zachowań. Trzeba zaznaczyć, że współuzależnienie jest nieświadomym procesem przystosowywania się do życia z osobą uzależnioną, powodującym postępujące uwikłanie. Często zdarza się tak, że żyjąc z osobą uzależnioną bliscy przyzwyczajają się do życia w lęku, strachu, niepewności i bezsilności, co w konsekwencji prowadzi do choroby całego systemu. JEŚLI:* Twoje życie skupia się głównie wokół nałogu twojego bliskiego.* Starasz się kontrolować nałóg osoby Ci bliskiej (alkohol, narkotyki, hazard, seks).* Przeżywasz huśtawki emocjonalne, doświadczasz chaosu uczuciowego, poczucie winy i wstydu to emocje, które często Ci towarzyszą.* Często obarczasz się odpowiedzialnością za zachowanie innych.* Czujesz zależność emocjonalną od bliskiej osoby, która jest uzależniona.* Tłumisz swoje uczucia, myśli lub wręcz przeciwnie wybuchasz złością w naj mniej oczekiwanym momencie.* Przeżywasz trudność w wytyczaniu granic między sobą, a innymi ludźmi.* Często doświadczasz trudności we właściwym adresowaniu swoich potrzeb i pragnień.* Odczuwasz stany depresyjne, apatie, niechęć, brak radości w życiu.* Masz problemy ze snem.* Pojawiły się u Ciebie dolegliwości psychosomatyczne tj. ból głowy, brzucha, zaburzenia odżywienia (brak apetytu lub zajadanie stresu). PODDAJ SIĘ TERAPII, niezależnie od woli osoby uzależnionej do podjęcia swojego leczenia. Na wstępie skonsultuj się psychologiem, by ustalić dalszy plan leczenia.
Syndrom DDD — emocjonalne wyniszczenie spowodowane przez rodziców
Czym jest syndrom DDD?DDD – to osoby dorosłe, które wychowywały się w rodzinach dysfunkcjonalnych. Charakterystyczne dla tych osób jest postrzeganie teraźniejszych wydarzeń przez pryzmat bolesnej przeszłości, nierzadko uruchamiające określone reakcje emocjonalne i schematy zachowań.Syndrom DDD (Dorosłego Dziecka z rodziny Dysfunkcyjnej) oznacza osobę posiadającą emocjonalne i fizyczne deficyty, których źródłem jest wychowywanie w niedojrzałym systemie rodzinnym. Osoby z syndromem DDD borykają się z obciążeniami psychicznymi związanymi z przykrą przeszłością – doświadczeniami z okresu dzieciństwa i wchodzenia w dorosłość w atmosferze źle funkcjonującego systemu rodzinnego. U osób z syndromem DDD zanika prawidłowy, życiowy instynkt, a obciążenia wyniesione z domu, rodzą dalsze konflikty w życiu dorosłym. U osób z syndromem DDD obserwuje się specyficzne objawy, w tym m.in.:* brak umiejętności radzenia sobie z trudnymi emocjami, np. złością, frustracją oraz niepowodzeniami i konfliktami;* obniżone poczucie własnej wartości;* brak zaufania do innych osób;* nasilone odczuwanie nieprzyjemnych emocji – od emocjonalnej pustki i lęku, po strach, rozdrażnienie i smutek* tendencję do zamartwiania się przyszłością;* przekonanie o własnej samowystarczalności;* problemy w wyrażaniu prawdziwych emocji i trudność w zwracaniu się do innych o pomoc;* lęk przed wchodzeniem w związki, wycofanie w sferze bliskich relacji, intymności, seksu;* lęk przed odpowiedzialnością, popełnieniem błędu;* brak umiejętności rodzicielskich. Osoby z syndromem DDD patrzą na świat oczami zranionego dziecka. Wychowując się w rodzinach dysfunkcjonalnych doświadczały wielu szkodliwych schematów funkcjonowania, które nieświadomie wykorzystywane są przez nich w dorosłym życiu. Aby nauczyć się akceptować i wspierać samych siebie, i dzięki temu rozwijać się, potrzebują wsparcia i akceptacji z zewnątrz. Terapia daje możliwości całkowitej redukcji syndromu DDD oraz zrozumienia przeszłości, która wciąż ciągnie się za dorosłymi pochodzącymi z rodzin dysfunkcyjnych. Przeszłości nie zmienisz, przyszłość możesz zmienić już dziś. Zrób pierwszy krok do zmiany i umów się na wizytę u psychologa.
DDA — kim są Dorosłe Dzieci Alkoholików i dlaczego cierpią?
Czym jest syndrom DDA?Mówiąc o Dorosłych Dzieciach Alkoholików (DDA, syndrom DDA), ma się na myśli osoby dorastające w środowisku dysfunkcyjnym – rodzinach, w których alkohol odgrywał znaczącą rolę, wypaczał prawidłowy sposób myślenia i postrzegania. Osoby wychowujące się w wadliwym modelu rodziny, doświadczają trudności będąc już osobami dorosłymi, i – wydawać by się mogło – samodzielnymi.Aby przetrwać w rodzinie alkoholowej dzieci alkoholików wykształcają w sobie pewne cechy przystosowawcze. Dzięki nim dostosowują się do realiów panujących we wnętrzu rodziny – odrzucenia, ciągłego poczucia wstydu oraz życia w permanentnym stresie i strachu. O ile te cechy „służą” im w dzieciństwie, o tyle w dorosłości zaczynają przeszkadzać i sprawiać trudności. U osób z syndromem DDA obserwuje się specyficzne objawy, w tym m.in:– nieumiejętność nawiązywania intymnych związków i obawa przed utratą własnego ja w bliskich związkach uczuciowych; – obawa przed zdemaskowaniem własnej nieatrakcyjności i przed porzuceniem; – ukrywanie uczuć i podatność na zranienie; – obawa przed sytuacją konfliktową i gniewem; – kłopoty z odpowiedzialnością: nadmierne podejmowanie odpowiedzialności lub uchylanie się od niej; – poczucie odmienności i izolacji od ludzi; – nieumiejętność radowania się i bawienia; – trudności w odróżnianiu tego co normalne, od tego co nienormalne; – szukanie trudności i kryzysów zamiast spokojnego życia; – nadmierne poczucie lojalności; – obawa przed utratą kontroli; – tendencje do kłamstwa „bez powodu” – nawet wtedy, gdy łatwiej byłoby powiedzieć prawdę W przypadku zdiagnozowania lub podejrzenia syndromu DDA, warto zgłosić się po profesjonalną pomoc psychologiczną i wsparcie terapeutyczne oferowane przez psychologa. To czy terapia DDA jest Ci potrzebna jest zależne od wielu czynników. Ogromne znaczenie ma to, czy przeżywasz swoje życie jako, szczęśliwe czy też, jako mało satysfakcjonujące. Czy doświadczasz wielu różnych uczuć czy też jedynie kilka i to smutnych. Jeżeli masz poczucie, że nieustannie towarzyszą Ci stare problemy, które utrudniają codzienne życie to – warto spróbować i umówić się na konsultacje.
Terapia dla dzieci i młodzieży pozwala na lepsze radzenie sobie z emocjami i trudnościami na różnych etapach rozwoju
Terapia dla dzieci pozwala na lepsze radzenie sobie z emocjami i trudnościami na różnych etapach rozwoju. Nie zawsze rodzice mogą sobie samodzielnie poradzić z rozwiązaniem problemów rozwojowych dziecka. Odpowiednio wcześnie podjęta terapia dziecka pozwoli na lepsze radzenie sobie w przyszłości, z kolei odwlekanie pierwszej wizyty u psychologa może powodować narastanie negatywnych zachowań dziecka i zaburzeń rozwoju. Terapia dzieci ma również duże znaczenie dla rodziców – pozwala nie tylko skorygować proces rozwoju dziecka, ale także uświadomić rodzica nt. poziomu rozwoju emocjonalnego i społecznego dziecka oraz zagrożeń w rozwoju. Często wizyta u psychologa z dzieckiem służy wyłącznie uspokojeniu mamy czy taty w zakresie prawidłowego rozwoju dziecka. Terapia dzieci może obejmować:* Psychoterapia zaburzeń lękowych dzieci* Psychoterapia zaburzeń emocjonalnych dzieci* Psychoterapia zaburzeń nastroju dzieci* Psychoterapia zaburzeń w relacja u dzieci* Psychoterapia uzależnień u dzieci* Trening umięjętności społecznych dla dzieci* Depresja u dzieci Nie warto zostawać z tym problemem samotnie. Praca dziecka z psychologiem może przynieść wiele dobrych zmian.Zapraszam Rodziców na wizytę konsultacyjną dla dzieci i młodzieży od 12 r.ż. – stacjonarnie w Rzeszowie lub online.
Toksyczne relacje — czym są i jak sobie z nimi radzić?
Najpierw powinniśmy określić, co to właściwie znaczy, że jakaś relacja jest toksyczna.Lista toksyn w relacji jest całkiem spora: manipulacja, obrażanie się, wybuchy gniewu, nieprzebaczenie, tzw. ciche dni, nieufność, podejrzliwość, nieszczerość, kłamstwo, uzależnienie, dystansowanie się, chłód emocjonalny, obgadywanie, wypominanie, pretensje, brak szacunku, wyśmiewanie, wywieranie presji, niecierpliwość, zazdrość, egocentryzm, niesłuchanie, brak czasu… Listę tę można by było jeszcze długo kontynuować. Toksyczna relacja sprawia, że czujesz poniżenie, atak, brak wsparcia, a także brak zrozumienia. Toksyczną relacją może stać się każdy związek, w którym czujesz się coraz gorzej. Toksyczne relacje istnieją w każdym obszarze – toksyczni rodzice, toksyczny związek czy toksyczni przyjaciele. Przepis na DETOKS:1. Nazwij toksynyWeź kartkę i napisz, jakie toksyczne zachowania drugiej osoby odbierają Ci energię. Co w jej zachowaniu narusza Twoje granice? Jakie Twoje prawa zostały naruszone? Następnie spójrz na siebie – co w Twoim zachowaniu jest toksyczne? Tak, dokładnie tak – bardzo możliwe, że i w Twoje zachowania wkradły się już toksyny. 2. Zakreśl graniceSpróbuj narysować symbolicznie granice swojego JA i w ich zakres wpisz wszystko to, co chciałbyś, aby było szanowane przez drugą osobę. Mogą to być Twoje emocje, potrzeby, słabości, prawa. Użyj słów: „Potrzebuję…”, „Mam prawo…”, „Oczekuję…” Możesz na przykład napisać: „Potrzebuję, by moja mama szanowała moje prawo do samodzielności” lub „Mam prawo do tego, by mój chłopak/dziewczyna szanował/-a moją wrażliwość”. 3. Określ swoje prawaZastanów się, jakie prawa Ci przysługują w danej sytuacji. Może to prawo do tego, by ktoś na Ciebie nie krzyczał? Albo do tego, by nie odreagowywał na Tobie swoich emocji? Albo prawo do spędzenia kilku godzin sama ze sobą, gdy jesteś w związku? 4. Egzekwuj szanowanie swoich granicNie możesz pozostać na etapie przeczytania tego wpisu, jeśli chcesz, by twoja sytuacja się zmieniła – musisz odważyć się na egzekwowanie od innych. Tak, to będzie trudne, lecz zapewniam cię, że jeśli konsekwentnie i z miłością będziesz egzekwował od innych szanowanie twoich granic, oni w końcu je uznają. Zaufaj mi – ludzie przekraczają granice głównie dlatego, że ktoś im na to pozwala, a ci, którzy szanują siebie i szacunku oczekują, zazwyczaj wzbudzają większy respekt u innych.Potrzebujesz wsparcia psychologa – umów się na wizytę konsultacyjną i porozmawiajmy.
Ataki paniki — objawy, przyczyny i sposoby radzenia sobie z nimi
Ataki paniki to napady silnego lęku o podłożu psychologicznym. Intensywny lęk nie jest w tym przypadku spowodowany realnie występującym zagrożeniem. Nie oznacza to jednak, że doświadczająca go osoba odczuwa go „bez powodu”. Dla niej zagrożenie jest jak najbardziej autentyczne. OBJAWYUczucia doznawane podczas ataku paniki są bardzo intensywne i niektóre z nich mogą zostać mylnie uznane za objawy udaru czy zawału serca, co wpływa na zwiększenie odczuwanego niepokoju. Do najczęściej występujących objawów należą:– bóle w klatce piersiowej, duszności, przyspieszony oddech, niekontrolowany płytki oddech,– zawroty głowy,– drżenie całego ciała lub określonej grupy mięśni, drętwienie (mrowienie) kończyn,– bóle brzucha, nudności,– kołatanie serca, przyspieszone tętno,– pocenie się (zimne poty),– brak tchu,– dreszcze lub nagłe uczucie gorąca,– uczucie dławienia się,– omdlewanie, bladość skóry,– obawa przed utratą kontroli nad sobą,– obawa przed śmiercią,– paraliż kończyn,– nieprzyjemne doznania w jamie brzusznej lub biegunka. PRZYCZYNYNaukowcy wciąż nie odkryli jeszcze dokładnej przyczyny występowania ataków paniki. Wielu specjalistów wskazuje na czynniki biologiczne. Teorie o biologicznym podłożu ataków paniki są związane z zaburzeniami pracy neuroprzekaźników serotoniny i noradrenaliny. Jako powody wystąpienia ataku paniki wskazuje się tutaj:* wyższy niż u przeciętnej osoby poziom napięcia układu sympatycznego,* nieprawidłową pracę ośrodków zlokalizowanych w korze skroniowej.Z kolei psychologowie w pojawieniu się ataków paniki podkreślają także rolę:* nieprawidłowych schematów poznawczych, np. powtarzanie zachowania rodziców, którzy reagowali w sposób lękowy na trudne sytuacje, czego dziecko nauczyło się poprzez ich obserwację;* sytuacji rodzinnej i stosunku rodziców do dziecka – osoby wychowane w rodzinach z problemami, w których wystąpiły zaburzenia psychiczne, są bardziej narażone na wystąpienie ataku paniki;* nieprawidłowej komunikacji – niezdolność do wyrażania i rozmawiania o uczuciach i potrzebach, perfekcjonizm, nadmierna ostrożność i krytycyzm rodziców. JAK RADZIĆ SOBIE Z ATAKAMI PANIKI?Jeśli atak paniki nie są leczone, wywołują wtórne konsekwencje. Pojawia się zjawisko „lęku przed lękiem” (to tak zwany lęk antycypacyjny). Pacjent zaczyna bać się, że w każdej chwili może znowu doświadczyć ataku paniki. Chory może mieć poczucie nierealności otoczenia, odłączenia się od własnej osoby. Boi się utraty panowania nad sobą, choroby psychicznej. Zaczyna więc unikać określonych sytuacji czy przemieszczania się samochodem lub innymi środkami komunikacji. Często pojawia się wówczas agorafobia, czyli lęk przed przebywaniem w otwartej przestrzeni, opuszczeniem pomieszczenia, tłumem oraz miejscami publicznymi. Osoba z doświadczeniem napadów paniki zaczyna bać się mostów, samolotów, otwartych przestrzeni, tłumu itp. Podstawową metodą leczenia ataków paniki jest terapia. U każdego pacjenta napad paniki ma inne przyczyny i może objawiać się odmiennie. Pomoc osobom cierpiącym na nawracające ataki paniki powinna być więc „szyta na miarę”. Terapia polega na udzieleniu wsparcia w najważniejszej relacji (czyli z samym sobą), redukcji napięcia i coraz głębszym rozumieniu mechanizmu pojawiania się lęku. Często wprowadza się również desensytyzację, czyli stopniowe odwrażliwianie i przyzwyczajanie poprzez konfrontację z sytuacją, która nie stanowi bezpośredniego zagrożenia. Celem leczenia jest obniżenie poziomu odczuwanego lęku, zmniejszenie częstości napadów, nauczenie pacjenta radzenia sobie z jego objawami i stopniowe wprowadzanie rozumienia istoty choroby. Poza terapią można wprowadzać naukę technik relaksacyjnych, rozluźniania mięśni, odprężania, pogłębionego oddychania – przynoszą one doraźną ulgę podczas ataków paniki.
Relaksacja — czym jest, techniki i jak często ją przeprowadzać
Relaksacja jest rozluźnieniem wewnętrznego napięcia, w wyniku, którego zmniejszają się nasze negatywne emocje, takie jak lęk, złość, gniew, zawiść. Możemy powiedzieć, że w wyniku rozluźnienia negatywne emocje zamieniają się w życzliwość, radość i spokój. Rozluźnienie wewnętrznych napięć i negatywnych emocji sprzyja także rozwojowi dojrzałość emocjonalnej. W potocznym rozumieniu relaks jest określany jako rozluźnienie, odprężenie. Bardziej fachowo mówi się o zwolnieniu psychofizycznym, zmniejszeniu napięcia somatopsychicznego (cielesno-psychicznego) czy reakcji demobilizacyjnej (zmniejszenie mobilizacji) organizmu. Niezależnie od użytego pojęcia zawsze chodzi o stan przeciwny do stresu i napięcia. Reakcji relaksu towarzyszyć mogą subiektywne odczucia określane jako wewnętrzny spokój, wewnętrzne wyciszenie, odprężenie, pogoda ducha, wrażenie zapadania się, wewnętrzna błogość, łagodna euforia, stan zmienionej świadomości. Mówi się niekiedy wprost, że relaks jest specyficznym „przestrojeniem świadomości”, które powoduje zmniejszenie wrażliwości na bodźce zewnętrzne i zwiększenie wrażliwości na bodźce wewnętrzne pochodzące z wnętrza organizmu i sfery ducha oraz psychiki. Techniki relaksacyjneRelaksacja to wszelkie metody i sposoby uzyskiwania stanu fizycznego i psychicznego odprężenia, czyli tzw. stanu relaksu. Treningi i ćwiczenia relaksacyjne służą wypracowaniu nawyków wprowadzania się w ten stan.Techniki relaksacyjne doskonale sprawdzają się w walce ze stresem. Dzięki nim w kilkanaście minut wyciszysz się i odprężysz. Ich zaletą jest to, że praktycznie każdy może się ich nauczyć i z powodzeniem stosować w codziennych sytuacjach. Pomagają zapanować nad reakcjami organizmu i pozbyć się nieprzyjemnego napięcia emocjonalnego. Oto wybrane techniki relaksacyjne:– Ćwiczenia oddechowe,– Technika progresywnej relaksacji mięśni Jacobsona,– Wizualizacja,– Aromaterapia,– Muzykoterapia. Jak długo i jak często stosować relaksację?Wiele osób uzyskuje dzięki opisywanym technikom spokój i poczucie odzyskania kontroli nad życiem. Jednak nabycie umiejętności odprężania się przy zastosowaniu treningu relaksacyjnego wymaga w miarę regularnych ćwiczeń. Trzeba je powtarzać około 3-5 razy w tygodniu, przez minimum 2 tygodnie, aby efekty tych ćwiczeń były odczuwalne. Skuteczne wyćwiczenie umiejętności relaksacji przydaje się również po ustąpieniu napadów paniki, np. w okresach trudniejszych sytuacji, będzie więc wspomagać budowanie poczucia naszej wewnętrznej siły.